Ιστορικό Ωδείου

      Tο 1959, με πρωτοβουλία του Τάσου Εμμανουήλ, διακεκριμένου Βαρύτονου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ιδρύθηκε ο Μουσικός και Μελοδραματικός Σύλλογος ‹‹Εταιρεία Φίλων Όπερας››, κύριος στόχος του οποίου ήταν η οργάνωση και εποπτεία ενός νέου Ωδείου που θα μπορούσε να αφήσει την δική του σφραγίδα στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου.
Στην Αθήνα τότε λειτουργούσαν το Ωδείο Αθηνών, το Ελληνικό και το Εθνικό, τρία μεγάλα ιδρύματα με ξεχωριστή το καθένα ιστορία, τόσο με την εκπαιδευτική όσο και την συναυλιακή τους δραστηριότητα, ιδρύματα πάντως που «κατείχαν» τον χώρο της Μουσικής Εκπαίδευσης, έτσι ώστε δεν ήταν καθόλου εύκολο να ξεκινήσει ένα καινούργιο Ωδείο. Γι' αυτό χρειάστηκαν οκτώ ολόκληρα χρόνια, απανωτές αρνήσεις έγκρισης από το Υπουργείου Πολιτισμού και απίστευτο πείσμα από τα μέλη της Εταιρείας και του Τάσου Εμμανουήλ μέχρι επιτέλους να χορηγηθεί άδεια λειτουργίας για το «Ορφείο Αθηνών» το 1967, χρονιά θανάτου του Τάσου Εμμανουήλ.

      Το νέο Ωδείο κατάφερε γρήγορα να δώσει το δικό του στίγμα στην Μουσική Εκπαίδευση, στεγασμένο στο ωραιότατο νεοκλασσικό κτίριο στην οδό Ζαΐμη 11, πίσω από το Πολυτεχνείο. Με την στήριξη της Εταιρείας, της οποίας πρόεδροι μετά τον Τάσο Εμμανουήλ ήταν οι Λεωνίδας Ρούσσος ( μέχρι το 1986 ), Θωμάς Μελάς ( μέχρι το 1990 ) και Στέλιος Ποταμίτης ( μέχρι σήμερα ), πέτυχε να προσφέρει υψηλό επίπεδο μουσικής εκπαίδευσης.

Από το 1975 η πορεία του ιδρύματος συνδέθηκε άρρηκτα με την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Νόνη. Συνθέτης και μαέστρος, με εποπτεία και γνώση των εξελίξεων της Μουσικής Τέχνης, Βιολονίστας αλλά και γνώστης της Βυζαντινής Μουσικής, άνθρωπος συνετά αυστηρός, συχνά σκωπτικός παρατηρητής των μουσικών πραγμάτων στην χώρα, εξαιρετικά αγαπητός στους σπουδαστές και τους καθηγητές του Ωδείου, με αδιαμφισβήτητη πυγμή στις πτυχιακές και διπλωματικές επιτροπές αλλά και αλάθητο κριτήριο που εύρισκε εύστοχα τον στόχο ανάμεσα στο «δέον» και το «δυνατόν», διαμόρφωσε το «προφίλ» του ιδρύματος ανεξίτηλα μέχρι σήμερα.
Η προσωπικότητα λοιπόν του Κωνσταντίνου Νόνη, η κάθετη αντίρρησή του να δημιουργήσει το «Ορφείο» δίκτυο παραρτημάτων ( όπως τα δύο εκ των άλλων τριών Ωδείων που αναφέρθηκαν αλλά και άλλα ωδεία που ιδρύθηκαν αργότερα ) και ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας του «Ορφείου» είναι οι τρεις άξονες που διαφοροποίησαν τούτο το Ωδείο από όλα τα υπόλοιπα.
To «Ορφείο» μετακάλεσε διαπρεπείς ξένους μουσικοπαιδαγωγούς για σεμινάρια:
     ♪ την τσεμπαλίστα Cristian Wolff
     ♪ τον κοντραμπασσίστα Thomas Martin
     ♪ το κουαρτέττο εγχόρδων Shostakovitch
     ♪ τον φλαουτίστα Alain Marion
     ♪ την υψίφωνο Gallina Pisarenko κ.α

      Στο «Ορφείο» εργάστηκαν ως δάσκαλοι περίφημοι Έλληνες μουσικοί όλων των οργάνων, μέλη παλαιότερα ή ακόμη ενεργά στις Ορχήστρες των Αθηνών, εξαίρετοι Συνθέτες και Θεωρητικοί, διαπρεπείς Λυρικοί καλλιτέχνες, Πιανίστες, Κιθαριστές των οποίων τα ονόματα αν παρετίθεντο θα αποτελούσαν μεγάλο μέρος από το Πάνθεον της Αθηναϊκής Μουσικής ζωής των τελευταίων δεκαετιών.
Γενεές μουσικών, μεγάλος αριθμός των οποίων παίζει σήμερα ενεργό ρόλο στα μουσικά τεκταινόμενα του τόπου, πήραν πτυχία και διπλώματα από το «Ορφείο». Τέλος, σημειώνεται η συναυλιακή δραστηριότητα του «Ορφείου», η συνεχής καλλιέργεια της Συμφωνικής Ορχήστρας και της Χορωδίας, οι αξέχαστες Συναυλίες των δυνάμεων του «Ορφείου» στον Παρνασσό, στο Ναύπλιο, στην Κοζάνη υπό την Διεύθυνση του Κωσταντίνου Νόνη.

Το Φθινόπωρο του 2000, ο Κωνσταντίνος Νόνης «έφυγε»!!!

Είχε προηγηθεί η μετακόμιση του Ωδείου από το «λίκνο» του της οδού Ζαΐμη στο νέο κτήριο Ασκληπιού και Βαλτετσίου 4.

Ορφείο - Ασκληπιού & Βαλτετσίου 4

       Η «αμηχανία» που δημιουργήθηκε από την απουσία του επί τόσα χρόνια Διευθυντή του Ιδρύματος Κωνσταντίνου Νόνη δεν κράτησε πολύ: επελέγη για την Διεύθυνση του Ιδρύματος, ο μαέστρος Παύλος Σεργίου ο οποίος προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να είναι συνεπής στην «γραμμή πλεύσης» του Ιδρύματος που τόσο έντονα είχε καθοριστεί από τον Κωσταντίνο Νόνη.
Σήμερα το «Ορφείο» βλέπει με αισιοδξία ( και με μικρή δόση υπερηφάνειας ) την αύξηση του ενδιαφέροντος για τις παρεχομένες μουσικές του σπουδές και την διατήρηση του περίφημου κλίματος ανάμεσα στους τρείς «πληθυσμούς» που το αποτελούν, σπουδαστές, γονείς και καθηγητές.